;)

Σήμερα καθόμανε σε καφέ κεντρικό της Κορίνθου με τον Αη Βασίλη και ψάχναμε μια κυρία μπας κι εμφανιστεί αλλά δεν τη βρήκαμε :((( .........είπα να το μοιραστώ

VERMILLION- slipknot

She seems dressed in all the rings
Of past fatalities
So fragile yet so devious
She continues to see
Climatic hands that press
Her temples and my chest
Enter the night that she came home
Forever

(She's the only one that makes me sad)

She is everything and more
The solemn hypnotic
My Dahlia, bathed in possession
She is home to me

I get nervous, perverse when I see her it's worse
But the stress is astounding
It's now or never she's coming home
Forever

(She's the only one that makes me sad)

Hard to say what caught my attention
fixed and crazy, Aphid Attraction
Carve my name in my face, to recognize
Such a pheromone cult to terrorize

I won't let this build up inside of me

I'm a slave, and I am a master
No restraints and, unchecked collectors
I exist through my name, to self-oblige
She is something in me, that I despise

I won't let this build up inside of me

She isn't real, I can't make her real
She isn't real, I can't make her real

(She isn't real, I can't make her real)
(She isn't real, I can't make her real)

Πάνω στο θέμα της γυναικείας γραφής

Η γλώσσα είναι αναγκαστικά ένα άφυλο εργαλείο. Σαν το κατσαβίδι ή την οδοντόβουρτσα ή ένα οπλοπολυβόλο η αποτελεσματικότητά του δεν περιορίζεται παρά από τη δεξιότητα του χρήστη.

Μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ότι μια μερίδα ανθρώπων κάνει καλύτερη χρήση της γλώσσας από μιαν άλλη. Ξεκινώντας από 'κει μπορεί, σαν καλό λογιστάκι, να συλλέξει στατιστικά στοιχεία για τα χαρακτηριστικά των ομάδων χρήσης. Να τα αντιπαραβάλλει και να οριοθετήσει υποσύνολα. Να διαλέξει παρατάξεις όπως άντρες- γυναίκες, μικροί-μεγάλοι, πτυχιούχοι- ανειδίκευτοι, περιπτεράδες- καφετζούδες, λαουτζίκος-κολωνάκι. Για να είμαι ακριβής μπορεί να περάσει την υπόλοιπη του ζωίτσα περνώντας κάθε δείγμα γραφής απ' το φιλτράκι του και αρχειοθετώντας το στην αντίστοιχη θυρίδα. Ελεύθεροι είμαστε, όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Ερώτηση: Ποιός χέστηκε;
Έστω ότι οι άντρες γράφουν μ΄ένα ιδίωμα αντίστοιχο στο φύλο τους διαφορετικό από αυτό των γυναικών. Έστω ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους Θηβαίους σε αντίστιξη με τους Καλαματιανούς. Έστω ότι οι πουτάνες γράφουν, εν γένη, διαφορετικά από τις καθαρίστριες, τις ταξιτζούδες και τους τραπεζικούς υπάλληλους. Τί προσφέρει αυτή η ταξινόμηση; Ένα γραπτό ή σ'αγγίζει ή όχι, ή σε καβλώνει ή σ' αφήνει αδιάφορο, ή σου κάνει και το διαβάζεις και το κρατάς ή δεν σου κάνει και να πάει να πνιγεί κι αυτός που τό ' γραψε.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Τί ακριβώς πλην του λογιστικού ενδιαφέροντος προσφέρει η ομαδοποίηση; Μας χρειάζονται κι υποδιαιρέσεις; Δεν μας φτάνουν τα κυκλώματα και οι κλίκες που υπάρχουν πρέπει να βάλουμε κι άλλα συρματοπλέγματα;

Ποιό είναι το σημαντικό τέλος πάντων τί γράφτηκε ή ποιός το έγραψε κι αν έχει μουνί;

Αν υπάρχει μια εγγενής διάσταση στη γραφή των φύλων αποκλείω την περίπτωση να είναι τόσο σημαντική που να αξίζει να τη μεταχειριζόμαστε σαν γνώμονα ανάγνωσης.

Οι απορώντες εδώ

Your Future

2:30 πμ Λεωφ. Κηφησίας.
Μαι ζωή έτσι θά΄σαι. υπαλληλάκος και ποιητάκος της δεκάρας. Μια ζωή τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα! Μή με κοιτάς έτσι- δεν το λέω για 'μένα. Εγώ για 'σένα το λέω και για τα παιδιά. Δεν τα σκέφτεσαι καθόλου αυτά τα παιδιά; Να μην έχουν τίποτα; Να μην βρουν απο μάς ούτε μια δεκάρα; Πώς θα σπουδάσουνε; Οδήγα πιο ήρεμα.
...
Ακόμα κι ο κεφάλας ο Η. κάτι έκανε στη ζωή του. Έχει δική του δουλειά έχουνε σπίτι. Την είδες πώς καμαρώνει η πατσαβούρα του; Μόνο εσύ θα μείνεις μια ζωή υπαλληλάκος να παριστάνεις μες' στη νύχτα τον Ρίλκε. Να χέσω τους στίχους σου! Τεμπέλη! Οδήγα πιο ήρεμα σε παρακαλώ. Περνάνε μεθυσμένοι τέτοια ώρα!
...
Ποιός το περίμενε! Σαραντάρίσαμε Θoδωράκο και μ' έχεις ακόμα στο νοίκι! Δεν καταλαβαίνω τί θα πεί σ'ενδιαφέρει η ποιητική σου δουλειά. Ποιόν κοροϊδεύεις, ε; Σιγά τον ποιητή! τί με κοιτάς μωρέ; Στη ζωή δεν υπάρχουν αυτοί οι κωλοσυναισθηματισμοί σου- μελοδραματισμοί του πούτσου ειν' αυτά! Σιγά που σου πληγώσαμε τον εγωισμό. Γι' αυτό έχεις εγωισμό για να κοιτάξεις την οικογένειά μας δεν έχεις; Πας ένα πρωί στη δουλειά και σου λένε περάστε από το λογιστήριο- τί θα κάνεις τότε μου λές; Οδήγα πιο σιγά ρε μωρό μου!
...
Να κάνουμε μια δουλειά δικιά μας και παράτα τα τα σαλιαρίσματα με τα στιχάκια. Κοτζάμ άντρας έγινες πια και το μυαλό σου εκεί; Και τί; Πάμε στο σουπερμάρκετ δίνουμ' ένα ποίημα και μας δίνουνε μισό κιλό φέτα; Τί τις θες πια αυτές τις μαλακίες; Να σου πώ μπορείς να οδηγήσεις πιο σιγά;
...
Αλλά τί περιμένεις; Ποιητάκο ονειροπαρμένο δε σε πήρα; Πού να ξέρω τότε η χαζή, πού να ξέρω; Κουνήσου λιγάκι πια να κάνουμε κι εμείς ένα σπιτάκι, ένα εξοχικό... Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Τόσο αναίσθητος είσαι; Στην ψάθα θα πεθάνουμε; Σιγά μωρό μου ΣΙΓΑ!
...
...
...
Ο Χριστός κι η Παναγία!!! ΑΜΑΝ ρε Θoδωρή! Και σ' τό πα ρε αγόρι μου: Πιο σιγά! Γαμώ το κέρατό μου! Αμαν ρε πούστη μου θα μας σκότωνες! Κατέβα να δεις τί έγινε! Μα είσαι τρελλός; Θες να σκοτωθούμε; Αυτά τα παιδιά δεν τα σκέφτεσαι; Ρε Θoδωρή; Θoδωρή; Θoδωράκο μου; Μωρό μου; Μωρό μου Θoδωρή μου;
...
...
...

RIP

Θέατρο

Κι ο Timberlake παίζει πια! Ακούς Αννα-Μαράκι; Γι'αυτό σου λέω δεν το ξανασκέφτεσαι για ΄κείνο το περίπτερο που λέγαμε;

Σημειώνω

Αγαπητός απ' όλα πάνω,
σπέρνει ποιητικές αγάπες- ψηφοδέλτια, ατέρμονη εκτίμηση κατ' αποκοπήν της ειλικρίνειας και ψευτοκολλητιλίκια.
Πόστερ με λεζάντα "η ευγενής ψυχή μου" παρελαύνει με λάβαρο μια φωτογραφία μισόν αιώνα παλαιόθεν και μπόλικη πασπαλιζέ ευαισθησία κρατημένη στο μανίκι με καρφίτσα- "ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ".
Έτσι λογαριάζεται ο καλλιτέχνης: σε μικροκύκλωματα ξεδιάντροπα τίγκα στη μεγαλοστομία τσίχλα να κερδίζει τις εντυπώσεις, να θολώνει τα νερά και να μη σκέφτεται να μη βραχυκυκλώσει.
Λαδομπογιά κόκκινο χρώμα "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ" και ψέματα ευπώλητα μισοτιμής.
Ούτε υποψία πια αυτοελέγχου. Όλοι μας ποιητές κι όλοι με κεφαλαίο. Ποίηση σκύλος αδέσποτος καταμεσήμερο να παίρνει τον κόσμο αμπαρίζα και να ζητιανεύει απ' 'ολα τα χέρια χάδια- ποίηση κόπρος.
Η ρήσις αδικοσκοτωμένη στο βωμό παγοδρομιών ανοησίας- υπέρ λιπάνσεως φαντάζομαι. Και τί χρειάζεται να πει; Τέρμα τα ρήματα. Αρκεί μια λεξοστραπατσάδα με γεύση τσιχλόφουσκα υπόγλυκη για να παίρνει ένα σύμπαν εμπλοκή εξ' απαλών ονύχων μοιράζοντας αυτοκόλλητο σεβασμό χωρίς συναισθηση στην υπεραγορά της δημοτικότητας.
Το εγώ σε πρώτο πλάνο και μπόσικα τριγύρω λογοφραμπαλάς στους μαχαλάδες να σηκώνεαι σκόνη και να μη φανεί το λιανό του σκήνωμα και χαθούν οι ψήφοι.

Κίτρινα τριαντάφυλλα παρακαλώ κι ασπρα φτερά. Να κεραστούμε η ομήγυρις γάντια απλωτά απέταχτα όπως αρμόζει σ' όλα τα παπιγιόν του αριστοκρατικότερου μερίδιου του αίσχους.
Πετάγεται κι ο άλλος διάτων αστήρ της παρεούλας μας και εξηγεί ότι όλοι κάπου πρέπει να πολιτευόμαστε- σκατά στα μούτρα μας μαλάκες!!!

Touching Art

Η ζωή της τέχνης, του κάθε έργου, της κάθε έκφανσής της είναι μάλλον παράλληλη της δικής μας.

Το έργο υπάρχει, αυτοτελές και αυτάρκες, μια ζωή αιώνια που εμείς μπορούμε απλά να την αγγίξουμε κάποτε περνώντας ξυστά πλάι της με τη δική μας προσκαιρότερη ζωή.

Αυτό το άγγιγμα μας κάποτε γεννάει πράγματα που ζουν εκεί που οι λέξεις υστερούν και λιώνουν. Κάτι μέσα μας που δεν συλλαμβάνεται παρά μόνον με πολύ σκληρή ενδοσκόπηση. Ακόμη κι όταν συλληφθεί όμως είναι ανέκφραστο. Δε χωράει σε λόγια. Όσο και να θέλουμε να πειστούμε για το αντίθετο, η αλήθεια είναι ότι η έκφρασή μας θα είναι πάντα ελλειπής. Το πολύ να καταντήσουμε να εκφραστούμε με λιγότερο ή περισσότερο συνεπείς ανακρίβειες.

Για αυτό και η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να προσεγγίσουμε την τέχνη.