Touching Art

Η ζωή της τέχνης, του κάθε έργου, της κάθε έκφανσής της είναι μάλλον παράλληλη της δικής μας.

Το έργο υπάρχει, αυτοτελές και αυτάρκες, μια ζωή αιώνια που εμείς μπορούμε απλά να την αγγίξουμε κάποτε περνώντας ξυστά πλάι της με τη δική μας προσκαιρότερη ζωή.

Αυτό το άγγιγμα μας κάποτε γεννάει πράγματα που ζουν εκεί που οι λέξεις υστερούν και λιώνουν. Κάτι μέσα μας που δεν συλλαμβάνεται παρά μόνον με πολύ σκληρή ενδοσκόπηση. Ακόμη κι όταν συλληφθεί όμως είναι ανέκφραστο. Δε χωράει σε λόγια. Όσο και να θέλουμε να πειστούμε για το αντίθετο, η αλήθεια είναι ότι η έκφρασή μας θα είναι πάντα ελλειπής. Το πολύ να καταντήσουμε να εκφραστούμε με λιγότερο ή περισσότερο συνεπείς ανακρίβειες.

Για αυτό και η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να προσεγγίσουμε την τέχνη.

Μικρή Συμφωνία σε Α στερητικό

Λοιπόν,
εγώ θα σου δίνω τους χτύπους της καρδιάς μου
κι εσύ θα τους πλέκεις τραγουδάκι αναψυχής για κάποιαν άλλη
Θέλεις;

Joyce Mansour, Κραυγές, 1953

Πίθηκε που 'πιθυμάς μια σύζυγο άσπρη
Πίθηκε που λαχταράς τα μικρούλια στήθη
Πίθηκε που ερωτεύεσαι τα γυναικεία κρεβάτια
Πίθηκε άσχημε πίθηκε φτωχέ πίθηκε άμυαλε
ανάμεσα στα χέρια σου καμιά γυναίκα δε χαμογελάει
Πίθηκε διάλεξε σωστά τη θηλυκιά σου.


Μτφ. Ε. Κακναβάτος

Στον Σάκη Σερέφα

ΩΔΗ ΣΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ

Όλοι οι φραπέδες έχουν.

__________________

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ

Κι ο Καρυωτάκης μάλλον;