Monday 9 July 2007

Your Future

2:30 πμ Λεωφ. Κηφησίας.
Μαι ζωή έτσι θά΄σαι. υπαλληλάκος και ποιητάκος της δεκάρας. Μια ζωή τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα! Μή με κοιτάς έτσι- δεν το λέω για 'μένα. Εγώ για 'σένα το λέω και για τα παιδιά. Δεν τα σκέφτεσαι καθόλου αυτά τα παιδιά; Να μην έχουν τίποτα; Να μην βρουν απο μάς ούτε μια δεκάρα; Πώς θα σπουδάσουνε; Οδήγα πιο ήρεμα.
...
Ακόμα κι ο κεφάλας ο Η. κάτι έκανε στη ζωή του. Έχει δική του δουλειά έχουνε σπίτι. Την είδες πώς καμαρώνει η πατσαβούρα του; Μόνο εσύ θα μείνεις μια ζωή υπαλληλάκος να παριστάνεις μες' στη νύχτα τον Ρίλκε. Να χέσω τους στίχους σου! Τεμπέλη! Οδήγα πιο ήρεμα σε παρακαλώ. Περνάνε μεθυσμένοι τέτοια ώρα!
...
Ποιός το περίμενε! Σαραντάρίσαμε Θoδωράκο και μ' έχεις ακόμα στο νοίκι! Δεν καταλαβαίνω τί θα πεί σ'ενδιαφέρει η ποιητική σου δουλειά. Ποιόν κοροϊδεύεις, ε; Σιγά τον ποιητή! τί με κοιτάς μωρέ; Στη ζωή δεν υπάρχουν αυτοί οι κωλοσυναισθηματισμοί σου- μελοδραματισμοί του πούτσου ειν' αυτά! Σιγά που σου πληγώσαμε τον εγωισμό. Γι' αυτό έχεις εγωισμό για να κοιτάξεις την οικογένειά μας δεν έχεις; Πας ένα πρωί στη δουλειά και σου λένε περάστε από το λογιστήριο- τί θα κάνεις τότε μου λές; Οδήγα πιο σιγά ρε μωρό μου!
...
Να κάνουμε μια δουλειά δικιά μας και παράτα τα τα σαλιαρίσματα με τα στιχάκια. Κοτζάμ άντρας έγινες πια και το μυαλό σου εκεί; Και τί; Πάμε στο σουπερμάρκετ δίνουμ' ένα ποίημα και μας δίνουνε μισό κιλό φέτα; Τί τις θες πια αυτές τις μαλακίες; Να σου πώ μπορείς να οδηγήσεις πιο σιγά;
...
Αλλά τί περιμένεις; Ποιητάκο ονειροπαρμένο δε σε πήρα; Πού να ξέρω τότε η χαζή, πού να ξέρω; Κουνήσου λιγάκι πια να κάνουμε κι εμείς ένα σπιτάκι, ένα εξοχικό... Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Τόσο αναίσθητος είσαι; Στην ψάθα θα πεθάνουμε; Σιγά μωρό μου ΣΙΓΑ!
...
...
...
Ο Χριστός κι η Παναγία!!! ΑΜΑΝ ρε Θoδωρή! Και σ' τό πα ρε αγόρι μου: Πιο σιγά! Γαμώ το κέρατό μου! Αμαν ρε πούστη μου θα μας σκότωνες! Κατέβα να δεις τί έγινε! Μα είσαι τρελλός; Θες να σκοτωθούμε; Αυτά τα παιδιά δεν τα σκέφτεσαι; Ρε Θoδωρή; Θoδωρή; Θoδωράκο μου; Μωρό μου; Μωρό μου Θoδωρή μου;
...
...
...
RIP

Sunday 8 July 2007

Θέατρο

Κι ο Timberlake παίζει πια! Ακούς Αννα-Μαράκι; Γι'αυτό σου λέω δεν το ξανασκέφτεσαι για ΄κείνο το περίπτερο που λέγαμε;

Thursday 5 July 2007

Σημειώνω

Αγαπητός απ' όλα πάνω,
σπέρνει ποιητικές αγάπες- ψηφοδέλτια, ατέρμονη εκτίμηση κατ' αποκοπήν της ειλικρίνειας και ψευτοκολλητιλίκια.
Πόστερ με λεζάντα "η ευγενής ψυχή μου" παρελαύνει με λάβαρο μια φωτογραφία μισόν αιώνα παλαιόθεν και μπόλικη πασπαλιζέ ευαισθησία κρατημένη στο μανίκι με καρφίτσα- "ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ".
Έτσι λογαριάζεται ο καλλιτέχνης: σε μικροκύκλωματα ξεδιάντροπα τίγκα στη μεγαλοστομία τσίχλα να κερδίζει τις εντυπώσεις, να θολώνει τα νερά και να μη σκέφτεται να μη βραχυκυκλώσει.
Λαδομπογιά κόκκινο χρώμα "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ" και ψέματα ευπώλητα μισοτιμής.
Ούτε υποψία πια αυτοελέγχου. Όλοι μας ποιητές κι όλοι με κεφαλαίο. Ποίηση σκύλος αδέσποτος καταμεσήμερο να παίρνει τον κόσμο αμπαρίζα και να ζητιανεύει απ' 'ολα τα χέρια χάδια- ποίηση κόπρος.
Η ρήσις αδικοσκοτωμένη στο βωμό παγοδρομιών ανοησίας- υπέρ λιπάνσεως φαντάζομαι. Και τί χρειάζεται να πει; Τέρμα τα ρήματα. Αρκεί μια λεξοστραπατσάδα με γεύση τσιχλόφουσκα υπόγλυκη για να παίρνει ένα σύμπαν εμπλοκή εξ' απαλών ονύχων μοιράζοντας αυτοκόλλητο σεβασμό χωρίς συναισθηση στην υπεραγορά της δημοτικότητας.
Το εγώ σε πρώτο πλάνο και μπόσικα τριγύρω λογοφραμπαλάς στους μαχαλάδες να σηκώνεαι σκόνη και να μη φανεί το λιανό του σκήνωμα και χαθούν οι ψήφοι.

Κίτρινα τριαντάφυλλα παρακαλώ κι ασπρα φτερά. Να κεραστούμε η ομήγυρις γάντια απλωτά απέταχτα όπως αρμόζει σ' όλα τα παπιγιόν του αριστοκρατικότερου μερίδιου του αίσχους.
Πετάγεται κι ο άλλος διάτων αστήρ της παρεούλας μας και εξηγεί ότι όλοι κάπου πρέπει να πολιτευόμαστε- σκατά στα μούτρα μας μαλάκες!!!