Πάνω στο θέμα της γυναικείας γραφής

Η γλώσσα είναι αναγκαστικά ένα άφυλο εργαλείο. Σαν το κατσαβίδι ή την οδοντόβουρτσα ή ένα οπλοπολυβόλο η αποτελεσματικότητά του δεν περιορίζεται παρά από τη δεξιότητα του χρήστη.

Μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ότι μια μερίδα ανθρώπων κάνει καλύτερη χρήση της γλώσσας από μιαν άλλη. Ξεκινώντας από 'κει μπορεί, σαν καλό λογιστάκι, να συλλέξει στατιστικά στοιχεία για τα χαρακτηριστικά των ομάδων χρήσης. Να τα αντιπαραβάλλει και να οριοθετήσει υποσύνολα. Να διαλέξει παρατάξεις όπως άντρες- γυναίκες, μικροί-μεγάλοι, πτυχιούχοι- ανειδίκευτοι, περιπτεράδες- καφετζούδες, λαουτζίκος-κολωνάκι. Για να είμαι ακριβής μπορεί να περάσει την υπόλοιπη του ζωίτσα περνώντας κάθε δείγμα γραφής απ' το φιλτράκι του και αρχειοθετώντας το στην αντίστοιχη θυρίδα. Ελεύθεροι είμαστε, όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Ερώτηση: Ποιός χέστηκε;
Έστω ότι οι άντρες γράφουν μ΄ένα ιδίωμα αντίστοιχο στο φύλο τους διαφορετικό από αυτό των γυναικών. Έστω ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους Θηβαίους σε αντίστιξη με τους Καλαματιανούς. Έστω ότι οι πουτάνες γράφουν, εν γένη, διαφορετικά από τις καθαρίστριες, τις ταξιτζούδες και τους τραπεζικούς υπάλληλους. Τί προσφέρει αυτή η ταξινόμηση; Ένα γραπτό ή σ'αγγίζει ή όχι, ή σε καβλώνει ή σ' αφήνει αδιάφορο, ή σου κάνει και το διαβάζεις και το κρατάς ή δεν σου κάνει και να πάει να πνιγεί κι αυτός που τό ' γραψε.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Τί ακριβώς πλην του λογιστικού ενδιαφέροντος προσφέρει η ομαδοποίηση; Μας χρειάζονται κι υποδιαιρέσεις; Δεν μας φτάνουν τα κυκλώματα και οι κλίκες που υπάρχουν πρέπει να βάλουμε κι άλλα συρματοπλέγματα;

Ποιό είναι το σημαντικό τέλος πάντων τί γράφτηκε ή ποιός το έγραψε κι αν έχει μουνί;

Αν υπάρχει μια εγγενής διάσταση στη γραφή των φύλων αποκλείω την περίπτωση να είναι τόσο σημαντική που να αξίζει να τη μεταχειριζόμαστε σαν γνώμονα ανάγνωσης.

Οι απορώντες εδώ