Κριτήριο

Δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς "υπέροχο" ένα σκήνωμα. Ακόμη και στην πιο όμορφή του έκφανση, και στο πιο καλλίτεχνό του πορτραίτο δεν παύει να είναι μόνο ένα βρωμερό ψοφίμι.

Η τέχνη που αφορά το σάπιο, το τραυματισμένο, το επώδυνο δεν είναι όμορφη. Στην καλύτερη είναι ένα καθυσηχαστικό ψέμα (ίσως αυτό να είναι το αίτιο μιας αντιληφθείσας ομορφιάς).

Μια καθησυχαστική καλοσχηματισμένη εικόνα του βούρκου που μας θυμίζει ότι η ευαισθησία δεν έχει εξαφανιστεί από τον κόσμο, ότι καλώς είμαστε βολεμένοι στη ζωούλα μας έξω από τα άσχημα που βλέπουμε στο εν λόγω έργο κι ότι εφ' όσον ό καλλιτέχνης έχει επιληφθεί του θέματος εμείς δεν χρειάζεται ν'ασχολούμαστε. Κι εδώ ήδη που είμαστε και κοιτάμε το πόνημα αρκεί.

Ένα ψέμα που μας κάνει να νιώθουμε αρκετοί, κι εμείς τ' ονομάζουμε όμορφο για να διαφυλλάξουμε το πολύ και το υπέρ μας.

Όλη η τέχνη είναι τα σάπια ψοφίμια του ενός και του άλλου. Ας είναι βάρβαρη, ευχάριστη, αισθαντική, έστω αφασική που λέει κι ο Χουλιαράς. Αλλά για όνομα του θεού, ας μην πιανόμαστε μαλάκες και τη λέμε υπέροχη!