Κώστας Ιωαννίδης

Μικρή κοινωνία Μικρών

Α, ρε ζωή πως τά ΄φερες και καταντήσαμε έτσι,
γεμίσαμε δημιουργούς, ραδιούργους και πανούργους
και μάστορες που χτίζουνε μια τρύπα στο κενό,
διδάσκοντας ματαιόδοξα κιτάπια στους καινούργιους.

Οι μέντορες πληθύνανε και φίδια μας πετούν,
η γλώσσα δηλητήριο με φλέγμα ποτισμένη.
Ειδήμονες και κρίνοντες επί παντός καιρού,
βουτήξανε στη θάλασσα που κλαίει μολυσμένη.

Για λέγε μίζερε σωστέ θα βρούμε την Ακτή;
Από μια γυάλα μας κοιτάς γιομάτη από καθρέφτες.
Βαθιά μας μέσα κρύβεται περίεργο παιδί,
μα εσύ στον κάλαθο πετάς ξεθωριασμένους ψεύτες

Μαλάκες είμαστε κι εμείς που γέρνουμε στη λόξα.
Πονάς θλιμμένε στο βωμό καθάριου ουρανού;
Οι πίθηκοι με κούτσουρα μας πήδηξαν και τόξα
και βιασμένοι ψάχνουμε την άκρη του αλλού.

Ποτέ δε συμπαθήσαμε τα μάτια τα γατίσια,
η νύχτα θέλει χρώματα μιας άλλης εποχής,
τα όνειρά μας βρίσκουμε μονάχα στα χασίσια.
Εσείς την πόρτα, τελευταίοι, θα κλείσετε ή εμείς;